Vandaag voor de laatste keer met een ‘zware’ tas naar het werk gegaan. De fietstas laat ik voorlopig thuis. Mijn regenkleding doe ik gewoon in een plastic tas achter op de snelbinders, en mijn boterhamtrommeltje met mijn 36 boterhammen schuif ik ’s morgens onder. Verder hoef ik dan niks meer mee te nemen.
Tot nu toe was het iedere morgen een gehannes om de oplader in mijn tas te krijgen. Kabels bij elkaar rollen, samen met mijn boterhamtrommel in een plastic tas en dat dan aan de ene kant van de fietstas. Aan de andere kant zat het regenpak.
Dat wordt nu wat gemakkelijker.
Ook op het werk ziet het er nu iets vriendelijker uit. De lader ligt nu vast opgesteld (netjes weggewerkt achter de kast) en hoef ik maar in te steken. Niemand die er last van heeft.
Het enige wat ik dan mis is het fietsbandenreparatiesetje (met 3x woordwaarde?). Maar ja… dan moet ik maar geen klapband krijgen… De achterband is sowieso een ‘anti-lek’band. De voorband is nog origineel en ziet er nog prima uit.
Op deze manier ontzie ik mijn oude fiets een klein beetje. Hoeft die wat minder te schouwen op z’n oude dag. Hij (of is een fiets een zij?) heeft er inmiddels al 8954 kilometer opzitten. Dan moet je ‘m een beetje ontzien, niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat hier uw reactie achter...
Alles mag, ook kritiek, maar wel netjes a.u.b.